nieuwjaarsbrief
2024 kwam hard aan. Ik verloor mijn vader...
En in de laatste weken werd zijn afwezigheid luid. Ik herinner me zijn eigenaardigheden, de goede dingen, de momenten waarvan ik dacht dat ik ze altijd zou hebben. En toch weet ik dat hij nog steeds bij me is op een manier die ik niet helemaal kan uitleggen.
Dit jaar zat ook vol met ander afscheid. Veel loslaten. En in dat loslaten voelde ik de pijn van het anders willen.
Maar is dat niet het menselijke dilemma?
Wensen dat de werkelijkheid iets anders was dan ze is.
Er is oorlog. Niemand wil het.
Op een paar na. Ik zou ze psychopaten noemen. Maar in de geest van mededogen die ik probeer te cultiveren, laten we ze gebroken en losgeslagen noemen. Gedreven door vernietiging om een leegte te vullen die ze niet eens kunnen benoemen.
Hier zijn we dan. In dit tijdperk van vooruitgang martelen mensen elkaar nog steeds. Nog steeds zitten ze vast in cycli van kwaad en angst. Het is de realiteit die we onder ogen moeten zien.
Ik schrijf dit vanuit een klooster dat is ontstaan uit de as van de oorlog.
Een Vietnamese monnik, verbannen tijdens de Vietnamoorlog, opende het nadat hij alles had verloren. Jaren geleden zei hij iets dat ik me deze week herinnerde:
Mensen die pijn veroorzaken verdrinken in hun eigen lijden.
Ze kunnen hun eigen wonden niet voelen, dus kunnen ze de vernietiging die ze anderen aandoen niet voelen.
Mensen die anderen pijn doen hebben niet nog meer woede nodig.
Wat ze nodig hebben is mededogen.
Mededogen is geen excuus voor kwaad - het lost de afstand op. Het laat ze hun eigen pijn ontmoeten. Hun eigen innerlijke oorlog.
En is dat niet wat we allemaal nodig hebben?
Om te stoppen met rennen. Stoppen met verdoven. Om te zitten met wat pijn doet, onze eigen pijn, die van anderen, ons hart ervoor te openen en het ons te laten transformeren.
Hoe doen we dat?
Hoe houden we vreugde en verdriet in dezelfde handen? Hoe openen we ons hart voor alle ervan?
Hoe veranderen we pijn in iets zinvols, doelgerichts, zelfs moois?
Het is een vraag waar ik mee zit nu 2025 begint.
Elk nieuw jaar haasten we ons om onszelf te "repareren". Doelen stellen. Level omhoog. Fris beginnen.
Begrijp me niet verkeerd. Ik ben er helemaal voor om hogerop te komen. Voor groot dromen en opnieuw beginnen.
maar gooosshh... we kunnen niets nieuws bouwen bovenop vermijding.
De enige manier om vooruit te komen is om ze allebei vast te houden:
De visie van wat mogelijk is.
En het vermogen om te zitten met wat pijn doet en het om te zetten in iets dat groter is dan onszelf.
Dit klooster zou niet bestaan zonder het lijden dat de stichter heeft doorstaan als jonge monnik.
Het zou niet bestaan zonder zijn keuze om te creëren - niet ondanks zijn pijn, maar juist daardoor. Hij veranderde zijn lijden en dat van anderen in een ruimte waar honderden nu vrede en een doel vinden. Zijn compassie gaf de werkelijkheid een nieuwe vorm.
Dus daar buig ik voor.
En naar 2025.
Op een jaar van creatie.
Van open harten, heldere geesten en moedige actie. Van aandacht voor onze pijn in plaats van het te vermijden. Om de schaduw vast te houden - en uit de as iets moois en waars op te bouwen.
Het is misschien veel gevraagd. Dus ik begin met één ding:
Mijn voornemen voor 2025 is wijsheid: Weten wanneer je moet handelen-en vanuit welke plaats je moet handelen.
Wat is de jouwe? Deel het met ons zodat we het in ons bewustzijn kunnen houden in onze volgende meditatie.
Liefde,
GG